Gister namen wij afscheid van een eenzame man op een gevaarlijke berg, een schalkse jongen met jeugdsentiment en een klein jongetje die de schoonheid van kleine dingen begrijpt. Het was een surrealistische avond; gelukkig maakte mijn eigen surrealisme dat de mondhoeken niet bleven hangen. En
daar ben ik best ietsepietsie trots op…