Stukje moot op mijn bord dampt tevreden voordat ze in mijn mond verdwijnt. Zelf als een vis glibberig van de regen kwam ik thuis binnen in mijn hoofd en hapte naar adem. Zallum! De warme stralen die mijn staart en vinnen weer laten kronkelen, druppen zilver op de badkamervloer. Ik heb geen mening over jou en mij, de spiegeling van het water of Europa, herinneringen aan de toekomst en veel te belangrijke mensen in zwarte uitdossingen. Ik wil alleen maar zwemmen… en wel samen in een vissenkom met een collectief geheugen van 3 seconden.