Vandaag op een fiets met kraak in het zadel vroeg ik me af hoe vaak ik in mijn leven al dankjewel heb gezegd. In de bocht bedacht ik me dat het de laatste tien maanden in ieder geval veel meer is geworden en terwijl ik afrem voor een voetganger – dankjewel – komt ook nog eens het inzicht dat ik het steeds bewuster zeg. Maar gezond anno 21e eeuw als ik ben, ben ik het meest dankbaar aan mezelf als ik mijn fietsje op slot zet, de straat over steek en met matje en al namaste groet tegen de juf. Dankmijwel!