Rode laarzen tussen de bladeren en een rechte rug in de wind. Mannetje Herfst was verdwaald maar neemt nu een tikje verward plaats in mijn lucht. Behaagelijk gaat hij zitten en spreidt zijn vingers; rode magie glijdt over mijn balkon langs mijn oogleden. Ik knipper en blaas belletjes sorry tegen de krant. ‘Je kunt alleen voor jezelf zorgen’, spreken de ogen van een triomfantelijke man op een foto. Maar bij twee keer kijken, is het een droevige blik in het niets.
Poes kruipt bij me en geeft beschaafd een kopje. Is zorgen voor, omgedraaid ontvangen?
En samen snorren we in gedachten verder boven de warme thee…