Twaalf maanden plakken tegen mijn ruit en turen ongeduldig naar binnen. Een heeft zijn gekke clownsneus al opgezet en de ander zoekt alvast zijn zonnebril. Vier zingen een liedje over vakantie en twee hebben de honderden kleine talkjes voor alle nestje verzameld. En eentje staat een beetje weifelend achteraan. Hij is donkerpaars en stil als de nacht. Na de laatste slok tintelpagne open ik resoluut het raam em laat ze een voor een binnendruppelen. De stille pak ik bij zijn schouders, kijk in zijn mooie trieste ogen en aai over zijn 31e vinger. “Het zijn maar een paar dagen”, fluistert hij. “En wat is een maand op een heel jaar?”, glimlach ik terug.
En dan is het net of hij net iets minder donkerpaars oogt…