Je wereld is te krap en je lucht te hoog.
Briesend staar je naar duizend papieren terwijl je de zoveelste vraag van je afslaat.
Je bromt in het donker en valt om door de blokken aan je been.
Als je eindelijk uitgeput bij me aanklopt, staar ik in twee holle ogen. Ik houd je vast en kam je vacht.
Zachtjes lik je de honing uit de pot.
“Beer?”, fluister ik zacht. “Hmmmm”, brom je terug.
“Een vraag is pas een vraag als jij denkt dat je antwoord moet geven, toch?”
Het is even muisstil, de koelkast zoemt, je staat op en houd me stevig vast.
“Daar zeg ik graag JA op”, klinkt het in mijn oor.