Zomer kwam en bedekte haar warme lijf met mijn gedachten
Honderden druppels denk op haar armen, rug, benen en in haar mooie haar
En ook al loopt ze nu parmantig over het balkon
vol van ijs en feest en oorden anders dan hier
Mijn eigen hoofd is nog steeds niet leeg
De spinsels vormen een vreselijke kluwen van levensvragen, botte antwoorden en helse raadsels
Gevangen in mijn eigen hoofd
heb ik geen zin in het weerzien met het koffieapparaat
is mijn mening hol over posterafmetingen
en sla ik dood bij het verzinnen van het avondeten

Ze heeft me in de war gemaakt
opgedraaid, verfrommeld, door elkaar gerammeld en heen en weer geslingerd
Het was helend
dat weet ik ergens diep van binnen, daar bij het plekje achter mijn navel
En straks bij het eerste gele blad
kus ik de regen en klinkt applaus in een lege schedel