Woorden leken wel zwakke bellen van nietszeggendheid. Zoveel poespas en verandering dat mijn geest zich weliswaar sterkte, maar ik de toepasselijke woorden er niet bij kon vinden. En dat terwijl ik groef in harde grond. Maar opeens vult mijn buik zich en zwelt op. Mijn bloed kolkt onder mijn huid, mijn haren draaien rondjes en een woord buitelt naar buiten: Langzaamaan….
En daar hopen we dan maar op.