De houten tafel voor me met een enorme stempel die het inktkussen kust. Tante eenzaamheid is op bezoek. Ze zit en breit en zegt geen woord. Staart door me heen. Ik vind het best; stempel de hele muur vol met het woord alleen en lees me sociaal in andere werelden, maak een praatje met opa eik en vermaan de zwaluwen rustig te eten in mijn dakgoot. Het voelt vertrouwd af en toe mijn lippen te openen en ze dan toch maar weer te sluiten. Niemand die luistert. Het lijkt vreselijk, maar toch is het ook vredig; ik met mijn gedachten, alleen, en verder niets.