Langzaam slinken de spanningsbobbels achter mijn oren en waait een onbekende frisse wind door mijn zoldertoren. Vervuld door de gedachten van een mens op tv, begint mijn levensvuur te razen door mijn aderen. Micha Wertheim verwoordt in drie uur hoe je kritisch naar de wereld van vooral media en vermaak dient te kijken. Ik zie hem doen wat Andy Kaufman ook deed, eitje eten, perzik sabbelen, het is niet nep, maar toch ook wel omdat echt nooit echt kan zijn op tv. Splendachtig. En Jan begreep het wel maar had misschien nog wel de moeilijkste rol. Hoe kun je op een meta-niveau het nog over tv hebben op tv, op het meest genadeloos bekritiseerde tv-fenomeen ooit. En je zag ze gniffelen. Jan aan de oppervlakte, Micha in zijn rol. De truc is wat mij betreft geslaagd en als een betoverd kind, grijp ik mijn knuffelkonijn en ben blij dat ik leef in Nederland, in deze wereld, in deze tijd. Oogjes dicht en snaveltjes toe.