Het kraakte vandaag onder mijn schoenen als schuimblokken in je mond. Langzaam dwarrelden blokjes troost neer in witte ploefjes. Ik lachte naar de hemel en voelde me licht in mijn hoofd. Soms zou ik willen dat het kon sneeuwen op facebook. Alleen maar witte foto’s en lege berichten. Nee maar echt. Even een tijd van stilte in al dat hopeloze vertoon. En dan een keihard sneeuwballen-gevecht, zodat we allemaal uitgeput boven een kop warme chocolademelk op de bank vallen en geen enkele vinger meer kunnen bewegen om die geweldige sneeuwfoto’s te taggen.