Als een bolletje wol rol ik me op de bank en glimlach vol in de zon. Ik voel de kraak in mijn rimpeltjes om mijn ogen en strek mijn armen boven mijn hoofd. Hallo ik, fluistert een stem. Na jaren zwerven eindelijk weer thuis. Het hoofd wordt schoongeveegd, de botten opnieuw gestapeld, de sproeten komen tevoorschijn. Doodeng draai ik de foto om van mijn eigen jeugd en zie een wereld verkleuren in oranje licht. Ja, er is veel gestorven onderweg, dingen bleven achter en sommige konden gewoonweg niet meer. Een blank hol lijf is overgebleven met een piepklein huis in het hoofd. En het is eindelijk tijd om de muren te verven…