Leeg is de sfeer, grijs de lucht. De berg van liefde lijkt een stuk kleiner van veraf. Door de ogen van haar. Verstild zit ik aan een houten tafel, eet frietjes en luister naar een pleidooi over hoe oke het is om mensen teleur te stellen. En dan hard te gaan op de kick die het oplevert. Ik ken de tekst van deze rol niet. Dus figureer ik op mijn best in deze film over egocentrisme. Als we zo door gaan met onze narcistische zelfverheerlijking worden we zo een afschuwelijk lelijke monsters, dat onze klein- klein kinderen met open mond zullen staren naar de rookwolken die we achterlaten…
Ik pleit niet voor de google-bril, maar de compassiepil.