De wind doet een dansje met mijn haar en mijn schoenen zakken weg in de modder terwijl jij de Limburgse tostifabriek wat aardappelschillen voert. Wij, wij zijn die dertigers met paarse randen om hun toekomstbeeld, een god die nergens te bekennen is en ons eigen idealisme dat in puur individualisme uitmondt. Wij beginnen bibberend van angst aan wat onze ouders ons zo mooi uittekenden op een zondagmiddag in het bos. Maar het voelt als faxen. Wanhoop drijft ons naar techniek en elkaar, naar alles weldoordacht te vieren en geluk een grote medaille om te hangen. We moeten het zelf doen en daar is niks anders voor nodig dan jezelf, een buikgevoel, wat hersens en een flinke brok lef. Vrijheid.