Deze liefdesdag heeft het zwaar. Google probeert het wel en het gezichtenboek refereert zich suf, maar de oorlogen gaan door. De honger blijft. De eenzaamheid kruipt verder door de weefsels. En de pijn van ongezien zijn, snijdt dwars door een vergadering heen. Ik kijk opzij naar de huilende tuin en aai mevrouw poes. Ze legt een poot op mijn wang en knipoogt zacht. ‘In een dag kunnen we het niet veranderen’, fluistert ze zacht, ‘maar je kunt wel koesteren waar al liefde is’. Ze sluit haar ogen en knort zachtjes een achtergrondmuziekje als ik jullie dit schrijf: Ik houd van mijn wereld. En jij hoort daarbij.