Vroeger had ik enkel twee schatten: een knikkerzak en een crossfiets. Acht en elke dag las als een groot avontuur. Tot de dag van Vladimir.
Met de wind in mijn longen slip ik bocht na bocht. Durf ik verder dan gister? Ik fiets langs een gouden veld waar de stilte zachtjes huivert. Ik voel me machtig en al bijna een beetje echt groot. Dan hoor ik een fluit, krijg een klap en zie bloed. Bloed op mijn eigen stuur. Oren die suizen. Ik kijk op en daar staat hij; breed grijnzend. De wereld wordt hol. Een traan breekt, en nog een, en nog veel. Hij verstrakt, kijkt weg en murmelt: “Shit, ik dacht dat je Thorsten was”. Ik lig bloedend op de weg, alleen, en ben niet meer thuisgekomen die nacht.
De volgende dag voetbalde Vladimir en was hij iemand anders. Hij kende me niet of deed alsof. Ik kreeg een steek in mijn maag en troostte mezelf zacht: hij zal nooit groot worden.
Toch?