Ze is grijs en helder en dweept met de terugkeer van de diepgang
Ik stel me haar gerimpelde handen voor terwijl ze eigenwijs uithaalt naar de huidige loutere symptoombestrijding
Enquist, haar naam ademt zelfs klassieke muziek en zacht fluistert ze in pianissimo dat juist dagelijks studeren frustratietolerantie kweekt
Ze lijkt een oude wijze schildpad uit mijn never ending story die vertelt wat er allemaal verloren is gegaan terwijl ze slechts een keer kuchte
Verwondering loopt uit haar kleine waterige ogen en nog zachter komt in pianississimo de kernvraag op de proppen
Wat is de functie van ons verlangen naar de oppervlakte?
Het antwoord slaat een krater in de glinsterversiering:
ANGST om te toe te geven dat we allemaal alleen zijn

Maar pas als we dat toegeven zal dit vage schijnsel van een wereld uit elkaar spatten en kunnen we eindelijk beginnen met echt leven

Dag Anna, bedankt

Ik hoop dat ze het nog mag meemaken

tekening: copyright Paul van der Steen