Het is feest tussen de borstharen en de kat proeft de wind. De avocado smelt tegen mijn gehemelte terwijl de basisschool leraar vertelt dat we door moeten.
Doorgaan.
Dat alles ook weer voorbij gaat en dat dan alleen de wereld overblijft.
Alsof ik met mijn koffiekopje zo de lucht in wordt gezogen, hoog boven de wereld hang, de zeeën zie zoals de maan ze ziet en in het groene schijnsel van het Noorderlicht naar ons kijk. Als door een gaatje van een kijkdoos waar de gifwolken de schoonheid verbergen van dit wonderschone kleine bolletje.
En dan is het o zo simpel; de vastgelijmde deksel van de doos rukken, hard blazen en maar tieren dat we door moeten….
Maar dan doen we geen recht aan dit schitterende knutselproject. Dus laat die doos staan en heb geduld. De wolken trekken wel weer weg en dan blijft er genoeg te kijken.