Een vleugel breekt langzaam door uit mijn rechterschouder en opeens staat mijn ego voor de deur.
Stil gaat hij aan de keukentafel zitten, plukt wat aan zijn rafelranden en slaat zichzelf zacht tegen zijn voorhoofd. Daarna begint hij te lachen, onbedaarlijk en hard. Het hele huis vult zich met tintels van vrolijkheid en ik lach maar wat mee.
Onnozel staar ik in zijn lachende gezicht en uiteindelijk volkomen weerloos, laat ik de vrolijkheid om me heen wervelen. Warm en behaaglijk als een gebakerde baby voel ik me.
De hele ochtend en middag lachen we elkaar daar hartelijk toe aan die grote tafel met de maagdelijk witte tuin als decor. Het lijkt net echt.
En bij het vallen van de avond, knipper ik door mijn gelukstranen, ik kijk op, zoek en raak in paniek. Voor heel even.
Dan sta ik op, loop naar de stoel waar hij zat en ga zitten. Ik pluk wat aan mijn trui, zwijg…
en sla dan mezelf met vlakke hand tegen het hoofd. Ik zag ik.