Het is laat in de middag en de zon speelt tikkertje met de wolken. Ik zit op een oranje handdoek en de omgeving is Spaans en tropisch.
Een uiterst belangrijke vraag zweeft onzeker door de lucht en stopt precies boven mijn hoofd. Zachtjes valt hij over me heen, fluistert “wil je?” in mijn oor en schrijft met zijn hoop “trouwen” in het zand.
Ik spreid mijn armen, voel het tintelen in mijn vingers, word vol van verlangen, een borstkas te klein, een buik als in de achtbaan, wit licht, een lach trillend van de zenuwen. Ongeloof perst zomaar een “nee” uit me.
Handen voor mijn mond, ogen wijd open, kijken in zijn binnenste. Een toekomst flitst over mijn rug, over mijn kruin, steekt vijftig centimeter handdoek over en eindigt in zijn hart.
Volmondig opent elke porie zich in mijn lichaam, glinstering in vier ogen, elektriciteit in elkaars aanraking. “Ja, natuurlijk!”
We kijken door de ringsteen naar het noorderlicht en voelen ons onoverwinnelijk…
en dat voor een heel leven lang.